Wspólnota ta istnieje w naszej parafii już od 1886 roku.

Pierwsze wzmianki o istnieniu Żywego Różańca (Róż Różańcowych) w naszej parafii odnotowano w Księdze Zgonów w miesiącu listopadzie 1886 roku i takie zapisy miały miejsce aż do grudnia 1944r. Można przypuszczać, że zawierucha wojenna połączona z migracją mieszkańców spowodowała czasowy rozpad grup Żywego Różańca. Następny ślad istnienia Róż jest uwidoczniony w dokumentach z końca lat pięćdziesiątych i początku sześćdziesiątych. Z dokumentów tych wynika, że wówczas Ksiądz Proboszcz Maksymilian Cichoń reaktywował - wskrzesił Żywy Różaniec. Na ten apel wierni spontanicznie zakładali od nowa Róże Różańcowe dzięki czemu w całej parafii powstało 51 Róż. Do parafii sławięcickiej należały wtedy następujące miejscowości: Rozległa Blachownia ciągnąca się aż do Nowej Wsi, Lenartowice, Stara Kuźnia, Kotlarnia i Miejsce Kłodnickie. Wszystkie obecnie działające Róże, oprócz młodzieżowej, są kontynuacją Róż założonych w 50-tych latach. Ksiądz Proboszcz Jan Piechoczek na podstawie zachowanych dokumentów wydał dwutomową  Kronikę Parafialną opisującą dzieje parafii od jej powstania do 2009 roku, w którym to zakończyła się Księdza Proboszcza posługa kapłańska w związku z odejściem na emeryturę. Kronika ta zawiera dokument powizytacyjny z dnia 28.10.1903 roku. Z tego dokumentu wynika między innymi, że istniał wówczas Żywy Różaniec składający się z 124 Róż. Parafia liczyła wtedy 5667 wiernych tę informację też  zawiera powyższy dokument. W Roku Różańca św. trwającego od 16 października 2002 do 16 października 2003 z inicjatywy Księdza Proboszcza Jana Piechoczka powstały dwie młodzieżowe Róże Różańcowe. Na przestrzeni minionych lat zmniejszyła się ilość Róż, głównie poprzez: 1) wyjazdy do Niemiec w latach 80 –tych, 2) zgony członków 3) łączenie w roku 2003 grup 15-osobowych na grupy 20-osobowe.Aktualnie modli się w Sławięcicach dziewięć Róż (w tym męska i młodzieżowa), i dwie w Miejscu Kłodnickim. Każda Róża w roku 2011 wybrała swego patrona. Są nimi:

W Sławięcicach:

    św. Anna,(26.07)
    św.Małgorzata,(14.10)
    św. Katarzyna,(25.11)
    św. Teresa od Dzieciątka Jezus,(01.10)
    bł. Jan Paweł II,(22 10)
    św. Jerzy,(24.04)
    św. Bernadetta,(16.04)
    św. Józef,(19.03)
    bł. Karolina Kózkówna(18.11)

W Miejscu Kłodnickim:

    św. Faustyna,(05.10)
    św. Franciszek,(04.10)

Róże Różańcowe tworzy grupa składająca się z dwudziestu osób. Członkowie Róż Różańcowych zobowiązują się do odmawiania jednej „dziesiątki” wraz z rozważaniem przydzielonej tajemnicy. W ten sposób odmawiany jest w każdej Róży codziennie cały Różaniec czyli cztery części, z których każda część składa się z pięciu tajemnic. Modlitwę ofiaruje się w intencji Kościoła Powszechnego (Papieskie intencje ogólne i misyjne), opublikowane zawsze rok wcześniej 31.XII - w przeddzień Światowego Dnia Pokoju. Tradycja modlitwy wiernych w intencjach papieskich istnieje już 140 lat. Modlitwa ta jest szczególnym wyrazem troski o dobro wspólnoty wierzących jak i Kościoła misyjnego. Członkowie Róż Różańcowych na początku roku otrzymują intencje papieskie na cały rok. Każdego miesiąca ks. Proboszcz podaje również intencję parafialną dla Róż i wiernych nie zrzeszonych. Wszystkie intencje umieszczone są co miesiąc w Liście Parafialnym

Róże Różańcowe założone w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych

    W Sławięcicach założono dwadzieścia Róż (żeńskie, mieszane i jedną męską). W zachowanych materiałach - zestawieniach członków daty założenia najczęściej są czytelne, gdyż na początku zestawienia jest rubryka tak zwane wstępne a następne rubryki określają miesiąc, którego dotyczą składki a cała kwota potwierdzona jest przez Ks. Proboszcza Maksymiliana Cichoń. Większość Róż założono w miesiącach od kwietnia do lipca 1959 roku. Jedna z tych dwudziestu Róż istnieje już od 1 maja 1954r., a jedną założono 1 kwietnia 1961r.

    W Miejscu Kłodnickim założono sześć Róż w tym dwie Róże męskie (daty tak jak w Sławięcicach kwiecień 1959r.)
    W Blachowni założono siedemnaście Róż (też w miesiącu kwietniu 1959r.) w tym pięć w Miedarskiej Hucie ( dzielnica Blachowni) oraz dwie w Nowej Wsi.
    W Starej Kuźni od 1 marca 1965r. założono siedem Róż oraz w Kotlarni jedną Różę od 1 kwietnia 1965 roku.

 
Krótka historia modlitwy różańcowej

Za ojca modlitwy różańcowej uznaje się św. Dominika, żyjącego na przełomie XII i XIII wieku.  Legenda głosi, że tej modlitwy św. Dominika nauczyła Najświętsza Maryja i poleciła rozpowszechnienie jej  na całym świecie. Różaniec w obecnym kształcie powstał w XV wieku dzięki  dominikaninowi  Alanowi de La Roche. Wprowadził on sto pięćdziesiąt „zdrowasiek” na wzór Księgi Psalmów, które podzielił na dziesiątki, z których każda przeplatana jest Modlitwą Pańską. Do XVI wieku odmawiane „zdrowaśki” składały się ze słów Archanioła Gabriela (Zwiastowania) oraz słów św. Elżbiety (Nawiedzenia). W 1566 roku dominikanin papież Pius V dodał do Pozdrowienia anielskiego drugą część „Święta Maryjo…”. Ponadto wezwał całe chrześcijaństwo do gorliwej modlitwy różańcowej w intencji zwycięstwa nad islamem, który dążył do narzucenia siłą swojej religii całemu światu. 7 października 1571 roku pod Lepanto miała miejsce bitwa morska, zakończona wielkim i  cudownym zwycięstwem armii chrześcijańskiej nad przeważającymi siłami tureckimi. W następnym roku papież Pius V ogłosił dzień siódmego października świętem Matki Bożej Zwycięskiej, a od 1969 roku decyzją papieża Pawła VI obchodzone jest święto Matki Bożej Różańcowej. Z czasem zaczęto wprowadzać do rozważań różańca tajemnice z życia Chrystusa i Najświętszej Maryi Panny. W wieku XVI ustalono też ostatecznie trzy części różańca po pięć tajemnic każda. Żywy Różaniec czyli Róże Różańcowe założyła we Francji w roku 1826  Paulina Maria Jaricot z Lyonu. Jej głównym celem utworzenia Żywego Różańca było modlitewne wspieranie działalności ewangelizacyjnej – Misji. Dzieło to zatwierdził i nadał odpusty Listem Apostolskim „Benedicentes” dnia 27.01.1932r. papież  Grzegorz XVI. Członkowie Żywego Różańca zobowiązują się do odmawiania jednej tajemnicy różańca codziennie. Róże tak zorganizowane, tworzą grupy po dwadzieścia osób (przed ogłoszeniem przez Jana Pawła II Tajemnic Światła, Róże Różańcowe składały się z 15 –tu osób), odmawiających cały różaniec w ciągu każdego dnia. Wśród wielu wielkich czcicieli różańca wyróżniał się Ojciec Św. Leon XIII (zwany Papieżem Różańca), który w roku 1883 ogłosił Encyklikę poświęconą modlitwie różańcowej i ustanowił w całym kościele październikowe nabożeństwa różańcowe. Papież Leon XIII wydał jeszcze 13 encyklik różańcowych. Papież naszych czasów Ojciec Św. bł. Jan Paweł II z okazji 120 rocznicy ogłoszenia wspomnianej wyżej Encykliki Leona XIII oraz rozpoczynając 25 rok swojego pontyfikatu, wydał dnia 16 października 2002 roku List Apostolski „Rosarium Virginis Mariae” (Różaniec Dziewicy Maryi), w którym ogłosił Rok Różańca św. oraz ustanowił nową  część różańca -Tajemnice Światła uwzględniające lata publicznej działalności Pana Jezusa, ” aby różaniec w pełniejszy sposób można nazwać streszczeniem Ewangelii”. Ojciec Św. bł. Jan Paweł II w/w Liście wspomina  również swoich poprzedników bł. Jana XXIII i Pawła VI, jako wyróżniających się w promowaniu różańca. Jednak bł. Jan Paweł II był wyjątkowo Maryjnym papieżem, przez całe swoje życie nie rozstawał się z różańcem. W tym też Liście pisze…. „moją posługę Piotrową złożyłem pod opiekę Najświętszej Matki”: TOTUS TUUS! „Różaniec, to moja ulubiona modlitwa. Taka przedziwna modlitwa. Przedziwna w swej prostocie i jej głębi zarazem. W tej modlitwie powtarzamy po wielokroć słowa , które Dziewica Maryja usłyszała od Archanioła Gabriela i od swej krewnej św. Elżbiety. Na tle słów: „Zdrowaś Maryjo” dusza uzmysławia sobie wydarzenia ( Tajemnice) z życia Jezusa Chrystusa… Modlitwa tak prosta i tak bogata. Z głębi mojego serca zachęcam wszystkich do jej odmawiania...    Jan Paweł II papież .

W dużej mierze do rozpowszechnienia modlitwy różańcowej przyczyniły się też objawienia  Maryjne szczególnie: w Lourdes (11.02.1858r.), w Fatimie(13.05.1917r.),w Gietrzwałdzie (27.06.1877r.) ale też w wielu innych miejscach. W czasie objawień Maryja trzyma różaniec w ręku i usilnie prosi i zachęca do codziennego odmawiania. Różaniec to jedna z najpiękniejszych modlitw, w której oddajemy cześć i chwałę Trójcy Świętej przez wstawiennictwo Matki Bożej. Podczas nabożnych rozważań poszczególnych tajemnic, wnikamy głęboko w życie Trójcy Świętej i Jej udziału w dziele  naszego zbawienia.

 
Ceremoniał Żywego Różańca

W Polsce obowiązuje Ceremoniał Żywego Różańca, opracowany przez ojca Szymona Niezgodę OP w roku 1977 dla uczczenia stulecia objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie. Został  on zatwierdzony przez Prymasa Polski, kardynała Stefana Wyszyńskiego: (fragmenty)

Żywy Różaniec oznacza:

    Życie według Ewangelii, która jest fundamentem i źródłem życia chrześcijańskiego. Różaniec jest modlitwą ewangeliczną, ponieważ zawiera Modlitwę Pańską i Pozdrowienie Anielskie oraz ewangeliczne Tajemnice naszego odkupienia. Z tego powodu Różaniec nazywamy streszczeniem lub zbiorem najważniejszych prawd Ewangelii.
    Życie wiarą, nadzieją i miłością, należeć bowiem do Żywego Różańca znaczy wierzyć w istnienie Boga i wierzyć Bogu, który przemawia, ufać Bogu i w Jego dzieło zbawienia oraz kochać Boga, a w Bogu i dla Boga ludzi. (...)
    Żywy Różaniec składa się z Żywych Róż. Każda Róża posiada dwadzieścia osób, z których każda odmawia codziennie jedną dziesiątkę różańca czyli jedną tajemnicę połączoną z rozważaniem. W ten sposób odmawiany jest w Róży codziennie cały Różaniec - dwadzieścia tajemnic. Jest to jakby wieniec różany składany u stóp Królowej.
    Oznacza jakby elektrownię duchową, która zasila wiernych mocą Bożą i pobudza ich do czynu apostolskiego, czyli do praktycznej działalności apostolskiej.

Żywy Różaniec  jest jakby niezdobytą twierdzą obronną, albowiem broni jednostkę, rodzinę i społeczeństwo przed śmiercią duchową, mianowicie przed ateizmem i laicyzmem, przed zepsuciem obyczajów, zwłaszcza w życiu małżeńskim i rodzinnym.

 
Obowiązki członków Róż Różańcowych:

    Zasadniczym obowiązkiem jest codzienne odmawianie jednej dziesiątki różańca czyli jednej przydzielonej tajemnicy, połączonej z jej rozważaniem.
    Częste przystępowanie do sakramentów świętych.
    Rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalnością apostolską.
    Odważne stawanie w obronie wiary i Kościoła na wzór św. Dominika.
    Udział ze świecą w pogrzebie członka Róży Różańcowej oraz w modlitwach za spokój jego duszy.
 

Obowiązki Zelatora:

    Dba, aby Róża składała się z dwudziestu osób, którzy odmówią cały różaniec.
    Dba, aby każda z dwudziestu osób danej Róży otrzymała przydzieloną tajemnicę różańcową.
    Codziennie rozpoczyna różaniec - modlitwą wstępną, którą są: Znak krzyża świętego, Skład Apostolski, Modlitwa Pańska, 3 razy Pozdrowienie Anielskie wraz z wezwaniami o Wiarę, Nadzieję i Miłość oraz Chwała Ojcu.
    Zachęca członków do gorliwej działalności apostolskiej, zwłaszcza wśród chorych i samotnych.
    Odwiedza chorych członków i otacza ich miłością.
    Przy pogrzebie członka Róży Różańcowej pamięta aby duży drewniany różaniec okalał jego trumnę w ostatniej drodze na ziemi, jako znak umiłowania modlitwy różańcowej.
    Organizuje uczestnictwo członków Róży niosących świece na pogrzebie zmarłego.
    Zbiera składki, utrzymuje łączność z duszpasterzem na temat Róży i zamawia Mszę św. w intencji żyjących i  zmarłych członków.

Uzyskanie odpustu

Dla tych, którzy w należytej dyspozycji odmówią różaniec  Kościół wzbogacił go świętymi odpustami osiem razy w roku:

    W dniu przyjęcia do Róży Różańcowej,
    Narodzenia Pana Jezusa   25 grudnia.
    Ofiarowania Pańskiego   2 lutego,
    Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny   25 marca.
    Zmartwychwstania Pańskiego (zgodnie z kalendarzem liturgicznym),
    Wniebowzięcie Matki Bożej  (15 sierpnia.
    W święto Matki Bożej Różańcowej    7 października,
    W święto Niepokalanego Poczęcia Maryi   8 grudnia.

Odpust zupełny można uzyskać w powyższych dniach : za pobożne odmówienie różańca w kościele lub kaplicy, natomiast odpust cząstkowy za prywatne odmówienie w danych dniach różańca. Warunkami są: Spowiedź i Komunia św. oraz  modlitwa według intencji Ojca św.  

Obietnice różańcowe, które otrzymał od Niepokalanej Matki bł. Alan de La Roche.

Obietnic tych jest piętnaście, tyle ile pierwotnie było tajemnic Różańca.

    Tym, którzy będą pobożnie odmawiali różaniec, obiecuję szczególną opiekę.
    Dla tych, którzy będą wytrwale odmawiali różaniec, zachowam szczególne łaski.
    Różaniec będzie potężną bronią przeciwko piekłu; zniszczy występek i rozgromi herezję.
    Różaniec doprowadzi do zwycięstwa cnoty i dobra; w miejsce miłości do świata wprowadzi miłość do Boga i obudzi w sercach ludzi pragnienie szukania nieba.
    Ci, którzy zawierzą mi przez różaniec, nie zginą.
    Ci, którzy będą z pobożnością odmawiali mój różaniec, rozważając jego tajemnice, nie zostaną zdruzgotani nieszczęściem ani nie umrą nie przygotowani.
    Ci, którzy prawdziwie oddadzą się memu różańcowi, nie umrą bez pocieszenia Kościoła.
    Ci, którzy będą odmawiali różaniec, znajdą podczas swego życia i w chwili śmierci światło Boże oraz pełnię Bożej łaski i będą mieli udział w zasługach błogosławionych.
    Szybko wyprowadzę z czyśćca te dusze, które z pobożnością Odmawiały różaniec.
    Prawdziwe dzieci mojego różańca będą się radować wielką chwałą w niebie.
    To, o co prosić będziecie przez mój różaniec, otrzymacie.
    Ci, którzy będą szerzyć nabożeństwo do mojego różańca, otrzymają ode mnie pomoc w swych potrzebach.
    Otrzymałam od mego Syna zapewnienie, że czciciele mego różańca będą mieli w świętych niebieskich przyjaciół w życiu i w godzinie śmierci.
    Ci, którzy wiernie odmawiają mój różaniec, są moimi dziećmi - prawdziwie są oni braćmi i siostrami mego Syna, Jezusa Chrystusa.
    Nabożeństwo do mego różańca jest szczególnym znakiem Bożego upodobania.